Blog Nathalie Windhorst – Muziek als motor in De reisgenoten

In mijn puberjaren was ik eigenlijk altijd wel verliefd. Het bleef meestal bij staren vanaf een afstandje en door romantische verhalen te verzinnen, kon ik toch nog iets doen met al die onbeantwoorde gevoelens.

Tijdens de corona jaren vond ik op een zondagmiddag opeens die schriftjes vol schrijfsels terug. Ook al waren mijn verhalen een tikkie naïef, vermakelijk vond ik ze nog steeds.

En meteen vroeg ik me af of ik dat eigenlijk nog zou kunnen, feelgood schrijven, maar dan met de ervaring die ik inmiddels wél heb?

In die periode werkte ik veel thuis en had wat meer vrije tijd. De perfecte omstandigheden om de sprong te wagen en me weer eens te verliezen in een fictieve verliefdheid. Enkel voor mijn eigen plezier. Maar was het niet een beetje ongepast,dat ik als eind veertiger ging fantaseren over het liefdes- en seksleven van een stel aantrekkelijke twintigers? Mijn omgeving zei meteen al dat ik me niet moest aanstellen, maar zelf had ik blijkbaar een list nodig. Wat nou als ik mijn verhaal zou laten plaatsvinden in de jaren negentig, de tijd dat ik zelf nog een studerende twintiger was?

Het bleek een gouden vondst. Om me weer in die tijd te kunnen verplaatsen, luisterde ik veel naar bands waar ik in mijn studententijd naar had geluisterd en op had gedanst. En het werkte, want de ideeën begonnen meteen te stromen zodra ik de muziek op zette.

Al gauw bleek muziek me niet alleen te inspireren, maar kropen de songs ook in het verhaal zelf. Mijn personages bezochten concerten, festivals en discotheken. Ieder had zijn eigen favoriete bandjes, waarmee ik ze nog meer kleur kon geven. En soms bleken songteksten zo toepasselijk, dat ik ze opnam in mijn verhaal. En zo kreeg mijn eerste boek ook een eigen soundtrack.

Als ik er nu op terug kijk, is het eigenlijk niet zo vreemd. Muziek is altijd belangrijk voor me geweest. Mijn Spotify lijstjes zijn eindeloos, ik bezoek graag popconcerten van alternatieve bandjes en ik hou van dansen. Muziek raakt me diep en de emoties die songs bij me oproepen, kan ik bij het schrijven rechtstreeks vertalen in een scene of de gemoedstoestand van mijn personages.

Inmiddels heb ik er geen moeite meer mee om mijn verhalen in het hier en nu te plaatsen, met hoofdpersonen die aanzienlijk jonger zijn dan ik. Maar schrijven in combinatie met muziek is altijd gebleven. Het is echt mijn creatieve motor. Voor Reisgenoten hoefde ik maar een jaartje terug in de tijd, naar 2022, de zomer waarin we eindelijk weer op reis konden.

Ik ging op zoek naar liedjes die het licht zagen in dat jaar.Hierdoorleerde ik zelf ook nog wat nieuwe bands kennen. Hazel maakte ik een groot fan van Britse indie muziek, zodat ik mijn eigen nieuwe muzikale ontdekkingen ook in Reisgenoten kon verwerken.

En nu hoop ik natuurlijk dat de lezer mijn verhaal niet alleen gaat lezen maar ook gaat luisteren naar de bijbehorende soundtrack. En er net zo door wordt geraakt als ik.