Leesfragment: Verstoord verlangen van Corine Koole
‘Zo makkelijk kan liefde zijn, wie had dat gedacht? Ik niet.’
Willem, 63
‘Als man van 59 dacht ik dat ik de liefde in al haar verschijningsvormen wel kende. Ik heb drie turbulente liefdes gekend, maar in de zomer van 2014 gebeurde er iets wat ik nooit had kunnen voorspellen. Ik voelde me down die maanden ervoor, in korte tijd was zowel mijn moeder als de vrouw van mijn broer overleden en toen ik op een ochtend een advertentie van een klein Spaans hotel zag staan, dacht ik: misschien doet het me goed er even tussenuit te gaan. Ik boekte een vlucht en besloot niemand iets te zeggen.
Een week kon ik makkelijk ongemerkt van de radar verdwijnen en ik zou niemand na afloop hoeven vertellen of het fijn geweest was. In het begin was het raar om alleen op reis te gaan, de eerste dag wist ik niet of ik er goed aan had gedaan, maar al snel begon ik er plezier in te krijgen. Ik was bovendien niet de enige solitaire gast van het hotel. Iedere ochtend zat aan het ontbijt een vrouw met zo te zien verzorgde handen en een mooi gezicht. Als zij gelukkig kon zijn in haar eentje, kon ik het ook.
Op een middag lunchte ik aan de kust – ik zat in de buurt van Fuengirola –, had enorme trek in paella, maar die werd al leen voor twee personen gemaakt. En net op dat moment zag ik de vrouw met de verzorgde handen en het mooie gezicht binnenkomen. We groetten elkaar. Zij herkende mij kennelijk ook van de ontbijtzaal. Ik hoorde haar bestelling: paella, en ze kreeg hetzelfde antwoord als ik. Plotseling juichte er iets in mij, ik stond op en stelde voor een pannetje te delen. Zij bleek Française, mijn Frans was niet top, maar ik stuntelde me op een niet onprettige manier door het gesprek. Na afloop dronken we koffie en gingen ieder ons weegs.
Die avond spraken we af in de bar van het hotel. Zodra we zaten, stelde ik voor voortaan samen te ontbijten. De woorden kwamen vanzelf, ik hoefde ze niet te repeteren. We konden wel naar elkaar blijven zwaaien vanaf twee tafels, zei ik, maar samen was veel leuker. Dat vond ze een goed idee. De vier dagen die ons nog restten zouden we elkaar om negen uur ontmoeten.
Maar het liep anders. Die avond hebben we samen gegeten. En uren later stapten we, een beetje giechelig om de reeks toevallige gebeurtenissen die ons telkens eenzelfde kant op leken te dwingen, op dezelfde verdieping uit de lift. We keken elkaar aan. “À demain,” zei ik, en ik liep rechts de gang in. “À demain,” antwoordde zij, maar ze bleef gewoon meelopen, mijn kant op. Toen bleek dat ze al drie nachten naast me sliep. Gescheiden door een dunne wand. Lachend zeiden we elkaar goedenacht, een afscheid dat zoenen werd, we hadden gewoonweg geen keuze leek het, en de drie dagen vakantie die ons nog restten hebben we samen doorgebracht.
Ik was verbaasd over het gemak waarmee we – met een flinke duw van het lot – voor elkaar kozen. In de meeste relaties, wist ik op mijn leeftijd, is er vanaf het begin een ongelijke start, de een wil meer van de ander dan andersom. Ik heb vrouwen gekend die onzeker waren of juist graag op de voorgrond traden, vrouwen die zich bij wijze van spreken slechts met fluwelen handschoenen lieten benaderen, vrouwen die terughoudend waren als je ze wilde leren kennen of ineens beledigd, bij wie al meteen een ingewikkeld liefdesverleden voelbaar was. Maar daarvan was helemaal geen sprake. Deze vrouw was even ongecompliceerd als wijs en knap. Ze was zelfverzekerd genoeg om zich niet te laten tackelen.
Al snel na thuiskomst pendelde ik eens in de paar weken op en neer naar Normandië, waar ze aan de kust woonde. En ook daar zette die moeiteloze, oneindig aangename liefde zich voort. Als ik naar haar toe ging, logeerde ik een week bij haar. Dan stond ik om zes uur op, maakte ontbijt, en zwaaide haar uit als ze naar haar werk reed. Daarna dook ik het bed weer in met de kranten om vervolgens om elf uur naar de supermarkt te rijden om inkopen te doen voor de lunch. Zij lunchte graag warm, met een salade erbij. Ze at alles, als het maar niet vegetarisch was. Lever en niertjes waren favoriet. Na de lunch hield ze siësta, en dan reed ze weer naar haar werk en zette ik me al snel aan de voorbereidingen voor het avondmaal.
Ik leerde haar volwassen kinderen kennen, we waren vrienden, de beste vrienden en we hielden van elkaar. Als zij haar rozerode jurk aanhad, was ik telkens opnieuw verliefd. En zonder de rode jurk trouwens ook. Zo makkelijk kan liefde zijn, wie had dat gedacht? Ik niet. Na carnaval 2020 zou ik naar haar toe gaan, maar zaken hielden me vast in Nederland tot het ineens te laat was. Ik heb het nog geprobeerd, in de auto naar haar toe, maar al in België werd ik teruggestuurd. Als we getrouwd waren geweest, had ik door mogen rijden, maar dat waren we niet. Onze relatie is steviger dan menig huwelijk, maar voor de handhavers van de wet is het gewoon een latrelatie.
Drieënhalve maand hebben we elkaar niet gezien, pijnlijk lang. Op 1 juni stapte ik in de auto. Onderweg belde ze me, ze wilde een boodschap doen en niet het risico lopen dat ze me net mis zou lopen. Maar ik stond al voor de deur. Al bellend omhelsden we elkaar, we leken wel twee jonge gekken. Ze droeg een kort broekje en een lossig hemdje. Zo is liefde als je die niet zoekt, als je niks wenst, als je leven eigenlijk al pico bello is. Toen ik haar leerde kennen was ik door het verlies van twee mensen van wie ik hield uit het lood geslagen, maar ook zonder haar zou ik er weer bovenop zijn gekomen. Liefde is geen liefde omdat die je van je pijn afhelpt, maar toch vooral omdat die je in een stemming brengt waar je in je eentje nooit zou geraken.’
Verstoord verlangen van Corine Koole is vanaf 7 april verkrijgbaar.
Reisgenoten
Eerste deel van de Utrechtse School-serie. Een sprankelende feelgood met een spicy randje, voor de lezers van Elle Kennedy, Tessa Bailey en Sarina Bowen.
Bestel nu jouw exemplaar voor € 8,99