Zephyr van Auke Hulst is het eerste deel van de prachtige nieuwe Spoorslag-reeks. Een memoir en beschouwing ineen, van de hand van een van de beste reisschrijvers van Nederland: Auke Hulst.
Drieënvijftig uur, zo lang doet de California Zephyr erover om van Chicago, Illinois, te rijden naar Emeryville, Californië, een voorstadje van San Francisco. Het is een treinreis dwars door het Amerikaanse binnenland: de maïsvelden van Iowa, de Rocky Mountains, de leegte van Nevada en de toppen van de Sierra Nevada.
De Zephyr, wat westenwind betekent, voert schrijver Auke Hulst langs adembenemende landschappen, maar het is een reis die ook tot nadenken stemt: over de wereld vóór en na corona, over het Amerika dat er was, is en dat het dreigt te worden, over een leven dat nooit meer hetzelfde kan zijn. Want vallen de verschroeiende hitte, de kritieke waterstand van de Colorado River en de frictie aan boord die wordt veroorzaakt door materiaal- en personeelstekort te negeren? En hoe nu te kijken naar Hulsts laatste reis vóór corona, met een luxetrein door Tanzania en Zambia, terwijl nieuws doorsijpelde over een nieuw virus?
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 1975) groeide op in het buurtschap Denemarken, boven op de gasbel van Slochteren. Zijn jeugd daar – ‘in een Pippi Langkous-huis in een bos’ – stond model voor zijn succesvolle derde roman Kinderen van het Ruige Land (2012), die genomineerd werd voor de BNG Literatuurprijs, en werd bekroond met de Cutting Edge Award 2013, de prijs voor het Beste Groninger Boek, en de Langs de Leeuw Literatuurprijs van het gelijknamige tv-programma. Eerder publiceerde hij de romans Jij en ik en alles daartussenin (2006) en Wolfskleren (2009), en maakte hij met tekenaar Raoul Deleo het literaire reisboek De eenzame snelweg, in het spoor van Jack Kerouac (2007). Dat boek werd genomineerd voor zowel de Stripschappenning als de Prix Saint-Michel.
In 2014 verscheen de reisverhalenbundel Buitenwereld, binnenzee bij Ambo|Anthos en begin 2015 volgde zijn roman Slaap zacht, Johnny Idaho, die werd bekroond met de Harland Award Romanprijs. In 2017 verscheen En ik herinner me Titus Broederland, dat eveneens werd bekroond met de Harland Award en op de longlist belandde van zowel de Libris Literatuurprijs als de ECI Literatuurprijs. Begin 2017 verscheen op zijn initiatief Als dit zo doorgaat, een verhalenbundel met verhalen van onder andere A.F.Th. van der Heijden, Hanna Bervoets en Ivo Victoria. Met zijn boek Motel Songs won Auke de Bob den Uyl Prijs 2018. Zijn roman Zoeklicht op het gazon (2018) stond op de longlist van de Bookspot Literatuurprijs en ontving de prijs voor Beste Groninger Boek.
Auke is ook literatuurcriticus, reisjournalist en essayist voor onder meer NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, De Standaard en Columbus Magazine. Daarnaast is hij muzikant. Hij maakte onder andere bij Wolfskleren het soloalbum The Hidden Shape onder de naam Sponsored by Prozac, en onder eigen naam het album Motel Songs, dat bij het gelijknamige reisboek hoort, en het aankomende album A Most Present Absence. Ook is hij de voorman van de Nederlandstalige band De Meisjes, die in 2012 debuteerde met het album Beter Dan Niets. Begin 2015 verscheen het tweede album Dokter Toestel. Het derde album, Scheepsrecht, is in voorbereiding.
Meer boeken van deze auteurJe bestelt en rekent af bij:
Je bestelt en rekent af bij:
Zephyr van Auke Hulst is het eerste deel van de prachtige nieuwe Spoorslag-reeks. Een memoir en beschouwing ineen, van de hand van een van de beste reisschrijvers van Nederland: Auke Hulst.
Drieënvijftig uur, zo lang doet de California Zephyr erover om van Chicago, Illinois, te rijden naar Emeryville, Californië, een voorstadje van San Francisco. Het is een treinreis dwars door het Amerikaanse binnenland: de maïsvelden van Iowa, de Rocky Mountains, de leegte van Nevada en de toppen van de Sierra Nevada.
De Zephyr, wat westenwind betekent, voert schrijver Auke Hulst langs adembenemende landschappen, maar het is een reis die ook tot nadenken stemt: over de wereld vóór en na corona, over het Amerika dat er was, is en dat het dreigt te worden, over een leven dat nooit meer hetzelfde kan zijn. Want vallen de verschroeiende hitte, de kritieke waterstand van de Colorado River en de frictie aan boord die wordt veroorzaakt door materiaal- en personeelstekort te negeren? En hoe nu te kijken naar Hulsts laatste reis vóór corona, met een luxetrein door Tanzania en Zambia, terwijl nieuws doorsijpelde over een nieuw virus?
