De wachtenden
Wanneer het gerucht gaat dat een verbannen dirigent terugkeert naar Moskou om zijn laatste symfonie ten gehore te brengen, vormt zich voor een gesloten kaartjesloket een rij wachtenden. Het aantal kaarten zal beperkt zijn, maar steeds meer naamloze gezichten sluiten zich aan in de rij, hopend op een kaartje. De anonieme figuren groeien uit tot mensen die vriendschappen sluiten en lang vergeten herinneringen ophalen; een willekeurige verzameling vreemden verandert in een hechte groep met een gezamenlijk verlangen naar muziek die lange tijd verboden was. Zo wordt het eindeloze wachten beloond met warmte en verbondenheid die ervoor zorgt dat de kleurloosheid van alledag even wordt vergeten. De wachtenden laat enerzijds de kleingeestigheid zien van bureaucratie en van ambtenaren die hun macht misbruiken. Anderzijds toont het de veerkracht van de mens die altijd oog houdt voor schoonheid en liefde
