In zeven delen, die relatief los van elkaar staan maar toch één essay vormen, geeft Milan Kundera in De kunst van de roman zijn persoonlijke opvattingen over de Europese roman. Is de geschiedenis van de roman bijna voltooid? Is het zo dat in onze tijd van 'terminale paradoxen' de roman niet langer in vrede kan leven met de geest van onze tijd? Als hij nog voort wil gaan met het ontdekken van het nog niet ontdekte, als hij als roman nog 'vooruitgang wil boeken', dan kan hij dat slechts doen tegen de vooruitgang van de wereld in.
Een van de delen van het essay is gewijd aan Kafka, een ander aan Broch, van de eerste tot de laatste regel zijn de beschouwingen van Milan Kundera referenties aan de auteurs waarop 'zijn persoonlijke geschiedenis van de roman' is gebaseerd: Rabelais, Cervantes, Sterne, Diderot, Flaubert, Tolstoj, Musil, Grombowicz. In twee delen, die de vorm van een dialoog hebben, spreekt de auteur over zijn eigen - bijna ambachtelijke - romankunst.
Milan Kundera (Tsjechoslowakije, 1929) geldt als een van de belangrijkste hedendaagse schrijvers. Sinds 1975 woont hij in Frankrijk. Zijn laatste drie romans, Onwetendheid, Traagheid en Identiteit, schreef hij oorspronkelijk in het Frans. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, dat tevens succesvol werd verfilmd, betekende Kundera's internationale doorbraak. Hij ontving talloze onderscheidingen en prijkt al jaren op het lijstje van mogelijke Nobelprijskandidaten. In 2011 werd zijn werk opgenomen in de prestigieuze Pléiadereeks, een eer die niet eerder aan een levende schrijver werd verleend.
Meer boeken van deze auteurJe bestelt en rekent af bij:
Reserveer jouw exemplaar bij Boekenwereld of kies hierboven, indien van toepassing, een andere variant
Je bestelt en rekent af bij:
In zeven delen, die relatief los van elkaar staan maar toch één essay vormen, geeft Milan Kundera in De kunst van de roman zijn persoonlijke opvattingen over de Europese roman. Is de geschiedenis van de roman bijna voltooid? Is het zo dat in onze tijd van 'terminale paradoxen' de roman niet langer in vrede kan leven met de geest van onze tijd? Als hij nog voort wil gaan met het ontdekken van het nog niet ontdekte, als hij als roman nog 'vooruitgang wil boeken', dan kan hij dat slechts doen tegen de vooruitgang van de wereld in.
Een van de delen van het essay is gewijd aan Kafka, een ander aan Broch, van de eerste tot de laatste regel zijn de beschouwingen van Milan Kundera referenties aan de auteurs waarop 'zijn persoonlijke geschiedenis van de roman' is gebaseerd: Rabelais, Cervantes, Sterne, Diderot, Flaubert, Tolstoj, Musil, Grombowicz. In twee delen, die de vorm van een dialoog hebben, spreekt de auteur over zijn eigen - bijna ambachtelijke - romankunst.